Gegroet allemaal!

Omdat het mijn eerste blog voor Bradley was, was ik van plan een episch recept of een soort 'how to' samen te stellen die het leven in de keuken gemakkelijker zou maken. Soms heeft het universum echter andere plannen met ons.

Dus in plaats daarvan ga ik voor mijn eerste blog over mijn moeder praten. Niet in de specifieke zin van het woord, hoewel ze een fascinerende vrouw was en ik niet zeker weet of anderen mijn enthousiasme over dit onderwerp zouden delen. Maar over hoe ze mij gisteravond indirect iets liet beseffen waar ik eerder niet echt over had nagedacht: Soms is het groter dan het eten.

Een passie voor koken

We verloren mijn moeder in 2004, lang voordat ze voldoende tijd had om mij alles te leren wat ze wist over koken. Maar naast de technieken en recepten die ik wel heb geleerd, leerde ze me ook over passie.

Ze liet zien hoe eten een persoonlijke uiting kan zijn, een boodschap kan overbrengen of je gewoon een stukje van jezelf kan geven aan degenen die je kookt. Op dezelfde manier zou een kunstenaar zichzelf op canvas uitdrukken, wij die graag koken doen dat door middel van eten.

Ik herinner me een gesprek dat ik met haar had (in de keuken natuurlijk) tijdens het bereiden van een vakantiemaaltijd in het verleden. Het begon met een nonchalante opmerking in de trant van: "Waarom kan ik mijn aardappelen niet zo laten smaken als die van jou?"

Eén geheim ingrediënt

Ze keek me aan met een ondeugende glinstering in haar ogen en antwoordde: “Omdat je ze alleen maar voor jezelf maakt en mijn geheime ingrediënt niet gebruikt.”

Verbaasd keek ik haar aan en zei: 'Ik maak ze precies zoals jij! Over welk geheim ingrediënt heb je het?”. Ze richtte haar blik weer op de taak die voor haar op het aanrecht lag, en met een kleine glimlach gaf ze een antwoord van één woord; "Liefde".

Oké, oké, genoeg om herinneringen op te halen. Je vraagt je misschien af hoe dit allemaal met de blog te maken heeft. Wat er gisteravond gebeurde en dat ertoe leidde dat ik de blog die ik had geschreven, heb geschrapt en deze ervoor in de plaats heb gezet.

Dat is waar het universum binnenkomt

Mijn vrouw Chantelle en ik waren onze laatste kerstversiering aan het uitpakken, terwijl onze meisjes als kinderen door het huis renden. Ze waren allemaal opgewonden toen ze alle vergeten schatten herontdekten die ze sinds vorig jaar niet meer hadden gezien. Toen keek Chantelle me aan en zei na een zware stilte: “Ik wou dat we een kerstdiner konden maken, precies zoals het diner dat je moeder altijd voor onze meisjes maakte.”

Ik flitste even terug naar die meergangen, extravagante ‘draag je elastische broek’-vieringen van alle eetbare dingen die moeder in elkaar zette. Dus antwoordde ik: “Dat kunnen we!”

Een schat aan oude kookboeken en handgeschreven recepten

Zie je, ik had alle kookboeken van mijn moeder opgeborgen. Niet alleen de genreboeken 'Beter leven' of 'Vrouwendag', maar ook de stapels 'Goed genoeg om uit te knippen' en 'Belangrijk genoeg om met de hand te schrijven' stapels zelfgemaakte notitieboekjes.

Nog steeds in de doos waarin ze al die jaren hadden gelegen sinds we haar huis hadden opgeruimd! Eerlijk gezegd had ik ze nog nooit gebruikt. Misschien omdat ik ze nooit nodig had, omdat het internet het vinden van recepten maar al te gemakkelijk maakt. Of omdat ik dacht dat ze me misschien melancholisch zouden maken.

Niettemin, met als missie een “moeders kerstdiner” op de lijst, kwamen de boeken uit. In die boeken vond ik niet alleen de recepten voor uien-saliedressing en Parmezaanse sperziebonen waar ik naar op zoek was, maar ik zag ook overal in die boeken het bewijs van mama's 'geheime ingrediënt'.

Soms is het echt meer dan alleen eten

Handgeschreven aantekeningen, toevoegingen en wijzigingen waren overal aanwezig, en ik merkte dat ik door pagina's en pagina's bladerde. Stukken van haar die elk van die gerechten maakten tot wat ze waren.

Toen drong het tot mij door! We zijn er allemaal trots op dat we onze vrienden en dierbaren het beste kunnen dienen. Wat ik me echter niet realiseerde, is dat wanneer we onze passie, onze aandacht voor detail en ons eigen 'geheime ingrediënt' op die borden leggen, we meer dan voedsel voor het lichaam leveren.

Soms is het groter dan alleen het eten. Het is een manier om voor onze dierbaren te zorgen, een manier om te laten zien dat ze zo belangrijk voor ons zijn dat we ze het beste van onszelf willen geven. Soms is het gewoon een simpel “Ik hou van jou”.

Het heelal deel 2

Dertien dagen voor Kerstmis bladerde ik opnieuw door die boeken om een foto te maken voor deze blog.

Tussen de tientallen uit de krant geknipte recepten was er blijkbaar iets dat ik gemist had. Toen ik de omslag van een boek opende, zat er een enkel stukje krantenpapier los.

Omdat ik dacht dat het een ander recept was, draaide ik het om om het te lezen. Het was geen ander recept, maar een oud knipsel van een onbekende auteur, van een onbekend papier. Het feit dat mijn moeder het in haar kookboek had bewaard, vertelt me echter dat ik een andere manier heb gemist dat het groter is dan het eten: de tijd die we delen in de keuken.

Weet je, ik denk dat ik vanavond met mijn meiden ga koken. Ze weten niet dat ik, zonder dat ze het weten, ongeacht wat ze leren, er veel meer van zal nemen dan zij.

Vrolijk kerstfeest allemaal.

Ryan Shervill
Schrijver & Redacteur
www.RyanShervil.com